Deen in Marathi

  प्रेषित यूनुस यांच्या कथेतील 4 धडे. 1: आपले पाप ओळखा आणि क्षमा मागा. जेंव्हा मासा समुद्राच्या तळाशी आला तेव्हा प्रेषित युनुस यांना आपली चूक लक्षात आली, तेव्हा त्यांनी माशाच्या पोटातच डोके खाली टेकवले आणि ईश्वराकडे क्षमायाचना केली. 2: ईश्वराच्या दयेपासून निराश होऊ नका. त्यांनी त्यांच्या दुर्दैवावर शोक केला नाही आणि धीर सोडला नाही. त्याऐवजी, त्यांनी आपले हात ईश्वराच्या दिशेने वर उचलले. " आम्ही त्याला प्रतिसाद दिला, आणि त्रासापासून वाचवले. अशाप्रकारे आम्ही विश्वास ठेवणाऱ्या लोकांची मदत करतो." (कुरआण 21:88) 3: सत्याकडे आमंत्रित करण्याच्या कार्यामध्ये संयमाचे महत्व. आपल्या प्रयत्नांची फळे मिळण्यासाठी वेळ लागेल. हे पण शक्य आहे की आपले मित्र मंडळी किंवा कुटुंबतील सदस्य ही सत्य स्वीकारनार नाहीत,  जरी आपण बर्‍याच वर्षांपासून त्यांच्यापर्यंत संदेश पोहचवत आहोत. याचा अर्थ असा नाही की तुम्ही निराश होऊन आपले कार्य बंद करावे. 4:  स्मरण ( ईश्वराची आठवण) आणि प्रार्थना (ईश्वराला मदत मागणे) ही तुमची सर्वात शक्तिशाली साधने आहेत. प्रेषित युनुस यांच्या लक्षात आले की, समुद्राच्या तळाशी राहणारे जी

 * ईश्वर एक आहे; अनेक नाही. *  पंडित श्री राम शर्मा आचार्य [हिंदू धर्माचा एक महान अधिकार आणि गायत्री परिवारीचा संस्थापक]         या विश्वाचा निर्माता फक्त एक आहे.   केवळ तोच आहे, जो उत्पादन, प्रसार, किंवा भिन्नता या सर्व प्रक्रिया आपल्या योजनेनुसार पूर्ण करतो.  त्याचा कोणी साथीदार किंवा मदत करणारा नाही. सर्वांचा स्वार्थ एकत्र आहे. एकाच ईश्वराची सत्ता वेगवेगळ्या प्रकारची झाली आणि असे समजण्यात येऊ लागले, जे ज्या देवी देवतांची पूजापाठ करतील ते त्याच देवाला आपले समजतील आणि त्याचेच समर्थन करतील.  एका ईश्वराचे राज्य वेगवेगळ्या देवांमध्ये ठरविले गेले आणि लोक असे विचार करू लागले की ते आपल्या स्वत:च्या निवडलेल्या देवाची उपासना आणि समर्थन करतील. आणि ते येथेच थांबले नाहीत, जे लोक त्यांच्या देवांना मान्य करणार नाहीत किंवा त्याच्या विरोधात असतील त्यांना त्रास देण्याचे समर्थन केले.   ही मान्यता आहे आजच्या बहुदेववादाची.  अशाप्रकारे केवळ सृष्टी चा निर्माता अनेक गटात विभागला गेला नाही तर, प्रत्येक वंश, गाव आणि शहर यांचे सुध्दा वेगवेगळे देवी देवता झाले. आणि ईश्वराचीही वाटणी झाली. अनेकजण स्वतः देवी देवता

आपण ईश्वरावर प्रेम केले पाहिजे की ईश्वराचे भय बाळगले पाहिजे? प्रश्न: आपण ईश्वरावर प्रेम केले पाहिजे किंवा ईश्वराचे भय बाळगले पाहिजे? माझा विश्वास आहे की, भीती ही ईश्वराचे आज्ञापालन करण्याच्या दिशेने पहिले पाऊल आहे. *************** उत्तरः अरबी शब्द "तकवा" हा सहसा "भीती" म्हणून चुकीचा अनुवाद केला जातो. मूळ शब्द "वाव काफ या"  हे प्रेमास एकरूप करते.  आपण प्राणी, भूत किंवा वाईट लोकांना घाबरतो तसे ईश्वराचे भय बाळगू नये. ईश्वरावर प्रेम केले पाहिजे. जेव्हा एखाद्यावर प्रेम मोठ्या प्रमाणात वाढते तेव्हा एक भीती निर्माण होते, परंतु ही भीती काही भयानक गोष्टींमुळे नसते तर ती अत्यंत प्रेमळपणामुळे असते.  ही भीती आपल्याला ज्यांच्यावर प्रेम आहे त्याच्या आज्ञा मोडण्यापासून प्रतिबंध करते.   ही जी प्रेमाची / भीतीची भावना आहे त्याला "तकवा" म्हणतात ज्याची शिफारस कुरअाण करते. "..... जे श्रद्धावान आहेत - त्यांना अल्लाह सर्वाधिक प्रिय आहे ...."  कुरआन २:१६५ कुरआन असे म्हणतो, विश्वास ठेवणारा (श्रद्धावान) ईश्वराचे खूप स्मरण करतो.  त्याचबरोबर  कुरआन विश्वास ठेवणाऱ

पारलौकिक जिवणाशिवाय मानवता असू शकते का? " वास्तविक, माझा मानवतेवर विश्वास आहे. आणि धर्मावर नाही" ******************* अ : मानवता - परलोकावर विश्वास न ठेवता? 'माझा मानवतेच्या धर्मावर विश्वास आहे'. 'आधी चांगला माणूस व्हा आणि मग व्हा ...... ' 'स्वर्ग / नरक कोणी पाहिले आहे?  मग आपण यावर विश्वास का ठेवला पाहिजे? ' जेव्हा जेव्हा परलोक/ श्रद्धा / ईश्वर या मुद्द्यावर बोलले जाते  तेव्हा आपल्याला असे वाक्प्रचार ऐकायला मिळतात. जे असे वक्तव्य करतात त्याच्यासमोर कदाचित देव आणि परलोक यांची खरी कल्पना मांडली गेली नसावी.  जेव्हा कोणतीही नैसर्गिक किंवा मानवनिर्मित वस्तू देव मानली जाते, तेव्हा कोणत्याही तार्तिक किंवा तर्कसंगत व्यक्तीला श्रद्धेची व ईश्वराची ही संकल्पना मान्य असणार नाही.  “माझा मानवतेवर विश्वास आहे.” मानवता म्हणजे काय? मानवी किंवा अमानवीय काय आहे हे कोण ठरवेल? नैतिकता किंवा अनैतिकतेचे मापदंड काय असेल हे कोण ठरवेल?  दरोडेखोरांना असे वाटेल की लोकांच्या मौल्यवान वस्तू लुटून तो स्वत: साठी आणि आपल्या कुटूंबासाठी कायदेशीर कमाई करतो त्यावर त्

सूर्य आणि चंद्र लाभदायक आहेत म्हणून आपण त्याची उपासना करू शकतो का? *************  भिन्न परिस्थितीसाठी वर्तनाचे/ स्वभावाचे वेगवेगळे शब्द आणि प्रकार आहेत.  आदर, प्रेम, आपुलकी, सादरीकरण, प्रशंसा, कौतुक - भिन्न परिस्थितींसाठी  अशाप्रकारे अनेक शब्द वापरले जातात. आपण आपल्या पालकांचा आदर आणि त्यांच्यावर प्रेम करतो. आपण एखाद्या क्रिकेटपटूची किंवा एखाद्याच्या शौर्याच्या कृत्याची प्रशंसा करता. परंतु ते आपल्या पालकांची जागा घेऊ शकत नाहीत.आपण आपल्या पालकांवर ज्याप्रकारे प्रेम करता तसे आपण त्यांच्यावर प्रेम करू शकत नाही. आपण आपल्या जोडीदारावर प्रेम करता परंतु आपण आपल्या शेजाऱ्यावर त्याचपरमाणे प्रेम नाही करु शकत. तुम्ही देवाला शरण जा. आपले संपूर्ण आयुष्य देवाच्या मार्गदर्शनानुसार चालले पाहिजे. ईश्वराची जागा इतर कोणीही घेऊ शकत नाही. आपण प्राण्यांबद्दल आपुलकी दाखवतो, पण ही आपुलकी आपल्या मुलांप्रती असनाऱ्या आपुलकी पेक्षा निश्चित वेगळी आहे. आपण फुले, पक्षी, आकाश, महासागर, पर्वत, सूर्य, चंद्र इत्यादींच्या सौंदर्याचे कौतुक करता. या सर्व गोष्टी पुरावा आहेत त्या उत्कृष्ठ निर्मात्याचा ज्य

माझा विज्ञानावर विश्वास आहे. मला धर्म किंवा देवाची गरज का आहे? ************"*"  विज्ञानाचा विषय देवाच्या नियमांच्या शोधाशी संबंधित आहे. निसर्गाचे नियम त्याच परिस्थितीत बदलू शकत नाहीत. या कायद्याबद्दल जितके जास्त आपण अधिक काळजीपूर्वक विचार करतो ते मानवजातीसाठी चांगल्या गोष्टी आणतात. आपल्या रोजच्या जीवनात विज्ञान आपल्याला अफाट मदत करते. आपल्या अलार्म घड्याळापासून ते आरोग्यासाठीची सर्व औषधे विज्ञान अंतर्भूत आहेत. त्याच वेळी, विज्ञानाची स्वतःची मर्यादा आहे. जीवनातील प्रत्येक बाबतीत विज्ञानाने आपले मार्गदर्शन केले पाहिजे अशी अपेक्षा करणे हा अगदी घोर अन्याय होईल. विज्ञानाचे स्वरूप असे आहे की ते आपल्याला भावनिक आणि मानसिकदृष्ट्या चांगले मनुष्य बनवू शकत नाही. उदाहरणार्थ, विज्ञान नैतिक मूल्ये, नीतिशास्त्र किंवा सामाजिक वर्तन याबद्दल बोलत नाही. हे एखाद्याच्या पालकांच्या आज्ञा पाळण्याविषयी, जोडीदारावर प्रेम करणे, मुलांची काळजी घेणे किंवा गरजू लोकांना मदत करणे, याविषयी बोलत नाही त्याचप्रमाणे विज्ञान एखाद्याच्या सदसद्विवेकबुद्धीला आकर्षित करत नाही आणि एखाद्याला  इजा करण्यापासू